Bruno Deneckere feat. Nils de Caster (B) CD voorstelling 'I Remember The Day' Toogenblik Haren (Brussel) (16-03-2018) reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info club: Toogenblik info band: Bruno Deneckere © Rootsville 2018

We zijn vrijdag 16 maart en samen met ons weten heel wat liefhebbers van het betere werk de weg te vinden naar het iconische Toogenblik  voor de Brusselse CD-voorstelling van “I Remember The Day”, de nieuwe CD van de Gentse singersongwriter Bruno Deneckere en zijn trouwe kompaan en multi-instrumentalist Nils De Caster.  In een vorig leven werkten ze al samen in Bruno’s toenmalige band Pink Flowers, en bijna 30 jaar later hebben de heren ontelbare muzikale watertjes doorzwommen doorheen talrijke nevenprojecten en fungeren ze thans in duoformule.  

De club is gezellig volgelopen en de heren steken zachtjes van wal met “Breathing Again”, het eerste nummer van de nieuwe plaat. Daarna komt het prachtige “Second Kiss” aan bod, met Nils op mandoline en doorspekt met prachtige zinssneden van Bruno ("I don't worry 'bout my freedom I just fail to settle down"). Melancholie is troef in het ingetogen “Waiting for You” en het tempo wordt langzaam opgetrokken met de bluegrass van “Lost in the Shuffle” . Het nostalgische “Where are The Smokey Bars?” misstaat niet tussen de van nicotine lucht vergeelde muren van het Toogenblik. “I Missed That Train Again” is wederom een mooi symbolisch statement van onze bloedbroeders-troubadours en voor de twee laatste nummers van de eerste set mag Nils schitteren op de lapsteel in een licht psychedelisch  “Who Opened The Door?” en het soulvolle “A Change is gonna come”.

Tijdens de ruime pauze, kan het publiek, overwegend babyboomers zich verlekkeren aan divers gerstenat en nadat de nieuwe plaat uitgebreid aan bod gekomen was in de eerste helft kregen we ook nieuw werk voorgeschoteld in de tweede set.

Die ging hevig van start met een swingende versie van “Rocking Right” en het nog niet op plaat verschenen “I Run to Mexico”.  Nils waagt zich zowaar aan een felgesmaakte bassolo op “Blue Skies over Nashville”.  Het ontroerende “Take my Hand”, krijgt een mooie meezingronde mee vanuit het publiek. Tussen de grapjes, kwinkslagen en camaraderie door prijken er nog enkele verstillend mooie momenten met “True Love Never Ends” en na “Melissa” zijn we aan de bissers. Die krijgen we met Nils aan de vocals en op mandoline in “If I were a butterfly” . Bruno Deneckere grijpt ons nog eenmaal bij het nekvel met “Someday” en dan is deze gezellige en virtuoze concertavond waarop deze vrienden-klasbakken ons vergastten helaas afgelopen.